Dowiedz się jak dobrać argumentację do Twoich odbiorców w czasie wystąpień publicznych. Poznaj metodę pozwalającą wyprzedzić argumentację grupy i wciel ją w życie.
Podsumowanie:
Już na etapie projektowania szkolenia i jego struktury zastanów się, jakie obawy, myśli i kontrargumenty mogą mieć Twoi odbiorcy względem proponowanych w wystąpieniu pomysłów i rozwiązań.
Osobiście na tym etapie korzystam z połączenia pozycji percepcyjnych oraz modyfikacji strategii Walt’a Disney’a z autorskim rozwiązaniem:
1. Gdy mam już gotowy wstępny schemat prezentacji i narracji wyobrażam sobie, że jestem jednym z trzech uczestników mojego wystąpienia.
2. Tworzę „charakterystyki/avatary” tych trzech osób.
Avatar 1: Realista, który przede wszystkim opiera się na swoim doświadczeniu (zastanawiam się, jakie ono może być i jak może rzutować na cały proces myślowy).
Avatar 2: Sceptyk. Jak sama nazwa wskazuje osoba o podejściu krytycznym i sceptycznym. W tym miejscu zastanawiam się i znajduję wszystkie elementy, do których mógłbym z tej pozycji się przy… czepić.
Avatar 3: Robert. Robert to gość, który powie dziecku, że nie może wyjść na zewnątrz, bo „trawa jest zielona, a niebo niebieskie”, czyli „Nie! I Ch..!” Ten awatar i jego „argumentacja” potrzebna mi będzie do zabiegu perswazyjnego pokazującego kontrastowanie i irracjonalność podejścia.
3. Wcielając się w perspektywę każdej z tych osób patrzę na moją prezentację. Szukam w ten sposób elementów i argumentów, do których mógłbym się przyczepić z każdej z pozycji moich Avatarów. Jak oni myślą? Jak chciałbym „zabić” takie wystąpienie będąc na miejscu X?
4. Tworzę w ten sposób listę z podziałem na 3 Avatary argumentów, które mogą paść w czasie wystąpienia.
5. Szykuję listę argumentów i mechanizmów psychologicznych, które mógłbym wykorzystać do wzmocnienia mojej argumentacji.
6. Wybieram po 2 charakterystyczne dla każdego Avatara i mając podejrzenie, że mogą się pojawić w czasie mojego wystąpienia wplatam je w formie historii do mojej narracji wraz z kontrargumentami. Korzystając z takich sformułowań jak: mam znajomego, który jest bardzo sceptyczny, on słysząc o tym rozwiązaniu pomyślałby XYZ…; realnym wyzwaniem stojącym przed tym projektem jest XYZ…; każdy z nas zna kogoś takiego jak Robert (wprowadzam postać jak w teatrze rys charakterystyczny negatywnego bohatera), bo jak bardzo chcielibyśmy się przyczepić, to możemy poprosić Roberta o radę. Mógłby powiedzieć, że XYZ – jakich argumentów użyliby Państwo, by przekonać Roberta do tego projektu? (i tutaj wykorzystanie potencjału grupy i mechanizmu – sami szukają rozwiązań, szukają argumentacji „na tak” przez co „bronią” proponowanego rozwiązania).